ମଣିଷପଣିଆ

ପୁଣି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ବର୍ଷା ।

ଏ ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ବର୍ଷାଟା ହେଲେ ଭାରି ବିରକ୍ତ ଲାଗେ ସତରେ । ରାସ୍ତାଘାଟର ଅବସ୍ଥା ଏବେ ଯାହା, ସେଥିରେ ପୁଣି ଅଫିସ ଫେରନ୍ତା ଗାଡ଼ି ମଟରର ଜାମ୍ । ଅସମ୍ଭବ ଭିଡ଼, ସ୍ଲୋ ଟ୍ରାଫିକ ଓ ଅଣନିଶ୍ଵାସୀ କରି ପକାଉଥିବା ଗାଡିର ଧୂଆଁ ! ଏତିକି ଯଥେଷ୍ଟ ହେଲାନି ଯେ ତା ଉପରେ ଏ ଝିପି ଝିପି ବର୍ଷା ।

କଳାହାଣ୍ଡିଆ ମେଘଟା ପୁରା ଘୋଟିକି ରଖିଛି ଆକାଶକୁ । ତା ଭିତରେ ଥଣ୍ଡା କାଲୁଆ ପବନବି କୋଉଠୁ ଚାଲି ଆସୁଛି ମଝିରେ ମଝିରେ । ଅନ୍ୟ ସମୟ ହୋଇଥିଲେ ରାସ୍ତା କଡ଼ର ଧାଡି ବନ୍ଧା LED ଲାଇଟର ତୋଫା କିରଣରେ ଝରି ପଡୁଥିବା ରିମଝିମ ବର୍ଷା ଟୋପାକୁ ଛିଡ଼ାହୋଇ ଦଣ୍ଡେ ମନ ପୁରାଇ ଦେଖିଥାନ୍ତି । ହେଲେ ଜୋରଦାର ବର୍ଷା ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଯିବାକୁ ହେବ । ସପ୍ତାହର ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ ଏମିତି ଭିଜିବାଟା ଭାରି ରିସ୍କ । ଦେହ ଅସୁସ୍ଥ ହେଲେ ବିଶ୍ରାମ ନେବାକୁ ବି ସମୟ ମିଳିବନି ।
ରାସ୍ତା ଫାଙ୍କା ଥିଲେ କୋଡ଼ିଏ ମିନିଟ ସମୟ ଲାଗେ ଅଫିସରୁ ଘର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୂରତା । କିନ୍ତୁ ଏ ବର୍ଷା ଓ ସନ୍ଧ୍ୟା ଟ୍ରାଫିକରେ କମସେ କମ 45 ମିନିଟ ସମୟ ଲାଗିବ । ହେଲେ ଏ ଦୁଇ ଚକିଆ ଯାନର ଗୋଟିଏ ସୁବିଧା ହେଲା, ଏମିତି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଏ ଯାନଟି ଭଲ କାମ ଦିଏ । ଭିଡ଼ ଭିତରେ ଏ ଗଳି ଛପି ଚାଲିଯିବ ଆଗକୁ, ଯେଉଁଠି ଚାରି ଚକିଆ ଯାନ ଚାହିଁ ରହିଥିବେ ଅସହାୟ ହୋଇ ।

ଆଗ ଟ୍ରାଫିକ ସିଗନାଲରୁ ଡାହାଣକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ମୋତେ । କାରଣ ଏଇଟା ସର୍ଟ-କଟ ରୁଟ୍ ଓ ଏପଟେ ରାସ୍ତାଟା ବି ପୁରା ଫାଙ୍କା ଥାଏ । ଭିଡ଼ କାଟି ଠିକ ସିଗନାଲ ପାଖାପାଖି ହେଲା ବେଳକୁ ସିଗନାଲ ଆଲୁଅ ହୋଇଗଲା ରେଡ୍ । ଏବେ ଗାଡି ଉପରେ ବସି ଓଲଟା ଗଣତି କର ।
75, 74, 73...4, 3, 2, 1.. ଗ୍ରୀନ ।
ଡାହାଣ ଇଣ୍ଡିକେଟର ଟା ଦେଇ ମୁଁ ଚାଲିଲି ଡାହାଣ ପଟ ରାସ୍ତାକୁ । ଟିକେ ଆଗରେ 25/26 ବର୍ଷର ପିଲାଟିଏ ଛିଡା ହୋଇ ହାତ ଦେଖାଇ ଲିଫ୍ଟ ମାଗୁଛି । ମୋ ବାଇକ ର ପଛ ସିଟ ଖାଲି ଥିବାର ଦେଖି ଅଧିକ ଉତ୍ସାହିତ ହୋଇ ରାସ୍ତା ଉପରକୁ ଟିକେ ମାଡି ଆସି ପିଲାଟି ଦେଖେଇଲା ଲିଫ୍ଟ ମାଗିବାର ସଂକେତ ।

ଏମିତିରେ ମୋତେ କାହାକୁ ଲିଫ୍ଟ ଦେବାକୁ ଭଲ ଲାଗେନି । ଗାଡ଼ି ରୋକି ଚିହ୍ନା ନଥିବା ଅଜଣା ଲୋକକୁ ସାଙ୍ଗରେ ବସେଇ କିଏ ନେଉଛି । ମୁଁ ପ୍ରାୟ ଅଟକେ ନାହିଁ ଏମିତି ପରିସ୍ଥିତିରେ, ଯଦି ଲିଫ୍ଟ ମାଗୁଥିବା ଲୋକଟି ନିହାତି ଅସୁବିଧାରେ ପଡିନି । ଅଟୋରେ ଗଲେ ଦଶ ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ପଡିବ ବୋଲି ଅନେକ ଲୋକ ଏଇମିତି ଲିଫ୍ଟ ମାଗି ଯିବାପାଇଁ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି । ପିଲାଟିକୁ ଦେଖି ନଦେଖିଲା ଭଳି ମୁଁ କ୍ରସ କରି ଚାଲିଗଲି ବାଇକରେ ।

ରାସ୍ତା ଆଗକୁ ପୁରା ଫାଙ୍କା ଥାଏ । ତେଣୁ ଗାଡିର ସ୍ପିଡ଼ ଟିକେ ବଢ଼େଇ ଦେଇଥାଏ ମୁଁ । ହଠାତ ମଝି ରାସ୍ତାରେ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଯାଉଥିବା କାର ଟି ଅସମ୍ଭବ ଭାବରେ ସ୍ପିଡ଼ କମେଇ ଦେଲା ଠିକ ମୋ ଆଗରେ । ମୁଁ ଗାଡିର ସ୍ପିଡ଼ କମେଇ ବାଁ ପଟକୁ ଯଥାସମ୍ଭବ କାଟି ନେଉ ନେଉ ଓଦା ରାସ୍ତାରେ ବାଇକ ସ୍କିଡ଼ କରିଗଲା । ଯଦିଓ ବିଶେଷ ବଡ଼ ଦୁର୍ଘଟଣାଟିଏ ନଥିଲା କିନ୍ତୁ ପଡ଼ିଗଲି ମୁଁ  ଓ ମୋ ଗୋଡ଼ଟି ରହିଗଲା ବାଇକ ତଳେ । କାର ର ଡ୍ରାଇଭର ମୋବାଇଲରେ କଲ ରିସିଭ କରୁଥିଲା ବୋଧେ । ମୁଁ ପଡିଯିବା ଦେଖି ସେ ପୁଣି କାର ସ୍ପିଡ଼ ବଢ଼େଇ ସେ ଜାଗାରୁ ଉଭାନ ହୋଇଗଲା ।

ବାଇକ ଭିତରୁ ଗୋଡ଼କୁ କାଢି ଉଠିବାକୁ ମୁଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ ବାରମ୍ବାର କିନ୍ତୁ ସେ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ଭବ ହେଉ ନଥାଏ ଗୋଡ଼କୁ କାଢିବା । ଏହି ସମୟରେ ପିଲାଟିଏ ପଛରୁ ଦୌଡ଼ିଆସି ବାଇକକୁ ଟେକି ଧରିଲା । ସାଇଡରେ ଗାଡିକୁ ରଖିଦେଇ ମୋ ହାତ ଧରି ଉଠେଇ ବସେଇଲା । ବିଶେଷ କିଛି ଆଘାତ ହୋଇ ନଥାଏ ମୋର । ଖାଲି ଟିକେ ଆଞ୍ଚୁଡି ହୋଇଯାଇଥାଏ ଯାହା ।

ଟିକେ ଝାଡ଼ି ଝୁଡି ହୋଇ ମୁଁ ଜୁଟାଉଥାଏ ସାହସ ପିଲାଟିର ମୁହଁକୁ ସିଧା ଚାହିଁ ଥ୍ୟାଙ୍କସ୍ କହିବା ପାଇଁ..