ଅଧୁରା ପ୍ରେମ କାହାଣୀ

ଘର ପଛପଟ ଖଳାକୁ ଲାଗି ଛୋଟ ପୋଖରୀ । ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥରରେ ତିଆରି ପାହାଚ ଉପରେ ବସି ଅନେକ ସମୟ ଧରି ପୋଖରୀର ପାଣିକୁ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ଶିବୁ । ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ କୁଆଁର ପୁନେଇଁ ଆକାଶର ତୋଫା ଜହ୍ନ । ଆଦ୍ର ଶୀତର ହାଲକା କୋହଲା ପବନ ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲିଥାଏ ପୋଖରୀ ହୁଡାରେ ଲାଗିଥିବା ନଡ଼ିଆ ଗଛର ବାହୁଙ୍ଗା ଭିତର ଦେଇ ଥିରି ଥିରି ହୋଇ । ଜହ୍ନର ପ୍ରତିଛବି ଭାସୁଥାଏ ପୋଖରୀର ପାଣିରେ । ଚହଲି ଚହଲି ପ୍ରତିଛବିଟି ସ୍ଥିର ହୋଇ ଆସିଲା ବେଳକୁ କୁନି କୁନି ମାଛ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଟେକି ପୁଣି ତାକୁ ହଲେଇ ଦେଉଥାନ୍ତି । ଗୋଲ ଗୋଲ ପାଣିର ତରଙ୍ଗ ଧୀରେ ଧୀରେ କୂଳକୁ ଆସି ଯାଉଥାଏ ଓ ତା ଭିତରେ ନେସି ହୋଇଯାଉଥାଏ ଜହ୍ନର ପ୍ରତିଛବିଟି । ଠିକ ଯେମିତି ଆଜି ଶିବୁର ସ୍ୱପ୍ନର ଜହ୍ନଟା ନେସି ହେଇ ଯାଉଛି ଭାଗ୍ୟର ପାଣି ଚହଲାରେ । 

ଧୀରେ ଧୀରେ ଜହ୍ନଟା ସ୍ଥିର ହୋଇ ଆସୁଥାଏ ପୋଖରୀର ଜଳରାଶି ଉପରେ । ଟବ କରି ଶବ୍ଦ ସହ ଉପରୁ ପଡିଲା ଟେକାଟିଏ ପାଣିରେ । ପୁଣି ଘାଣ୍ଟି ହୋଇଗଲା ଜହ୍ନର ପ୍ରତିଛବିି । ଆଃ.. କି ନିଷ୍ଠୁର! ପଛକୁ ବୁଲି ଚାହିଁଲା ଶିବୁ । ଠିକ ଗୋଟେ ପାହାଚ ଛାଡି ଉପର ପାହାଚରେ ବସିଥାଏ ମିନୁ । ହଠାତ ମିନୁକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା ସେ । 

“ତୁ କେତେବେଳେ ଆସିଲୁ?”
“କଣ କରୁଛୁ ଏଠି? ଦଶ ମିନିଟ ହେଲା ଆସି ବସିଲିଣି ହେଲେ ତୋର ଜମା ବି ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ । କଣ ଭାବୁଛୁ ଏଠି ବସି ଏକୁଟିଆ?”
“ନାଁ କିଛି ନୁହେଁ । ଘରେ ସବୁ ଟିଭି ଦେଖୁଥିଲେ ତ ବାରି ପଟକୁ ଚାଲି ଆସିଲି । ହେଲେ ତୁ ହଠାତ ରାତିରେ? ଆମ ଘରକୁ ଆସିଥିଲୁ ନା କଣ?”
“ହଁ । ତୋତେ ଦେଖା କରିବାକୁ ଆସିଥିଲି । “

ଛାତି ଭିତରେ ଯେମିତି କିଏ ଦୁମ କରି ପିଟିଦେଲା ଶିବୁର । ଯାହାକୁ କାଲିଠାରୁ ସେ ଦୂରେଇ ଦୂରେଇ ଆସୁଥିଲା, ସେଇ କଥା ପୁଣି ଥରେ ତା ଆଗରେ । ଚୁପ ହୋଇଗଲା ଶିବୁ ।

ଉପର ପାହଚରୁ ଉଠି ତଳ ପାହାଚରେ ବସିଲା ମିନୁ, ଶିବୁ ପାଖକୁ ଲାଗି । ତା ହାତକୁ ଟାଣି ନେଇ ନିଜ ଦୁଇ ହାତ ଭିତରେ ଚାପି ଧରିଲା ।
“ଶିବୁ, ମଣିଷ ଯାହା ଚାହେଁ ସବୁ କିଛି ଯଦି ପାଇ ଯାଉଥାନ୍ତା ତାହେଲେ ଏ ଦୁନିଆଟା ଏମିତି ହୋଇ ନଥାନ୍ତା । କିଛି ପାଇବା ଓ କିଛି ନ ପାଇବାଟା ହିଁ ବୋଧେ ଜୀବନ ।”
ଆଖି ଉଠେଇ ଚାହିଁଲା ଶିବୁ । ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଗୋରା ମୁହଁଟା ମିନୁର ଦକଦକ ହୋଇ ସଫା ଦେଖାଯାଉଥାଏ । ଟଣା ଟଣା ଆଖି, ସିଧା ନାକ । ହେଲେ ସବୁଦିନ ଭଳି ଆଜି ସେ ମୁହଁରେ କିନ୍ତୁ ଚମକ ନାହିଁ । ଦର୍ଶନ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢାଉଥିବା ଅଧ୍ୟାପକର ମୁହଁ ପରି ଆଜି ସେ ମୁହଁ ଦେଖାଯାଉଛି ବିରସ, ଶ୍ରୀହୀନ ।

ପଛରୁ କିଏ ଡାକିଲା, “ମିନୁଦେଈ, ମିନୁଦେଈ । ଆ ଘରକୁ ଯିବା । କୋଉଠି ଅଛୁ, ମିନୁଦେଈ?”
“ବାବୁ ଆସିଛି କି ତୋ ସାଙ୍ଗରେ?” ପଚାରିଲା ଶିବୁ ।
“ହଁ, ତାକୁ ଧରି ଆସିଥିଲି । ଆଜି ମାମୁଁଘରୁ ଆସିଲି । ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଶୁଣିଲି ତୁ ଆସିଛୁ । ତୁ ତ ଆସିବୁନି ଆମ ଘରକୁ । ଲାଜ ଖାଇଯିବ ତୋତେ । ଭାବିଲି ମୁଁ ଯାଇ ଦେଖା କରି ଆସେ । ପୁଣି କିଏ ଜାଣେ କେବେ କେମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ପୁଣି ଦେଖା ହେବ..”
ଛାତିର କୋହ ଶେଷ ଶବ୍ଦ ଗୁଡିକୁ ଆଉ ବାହାରକୁ ଆସିବାକୁ ଦେଲାନି । କାନ୍ଧରେ ପକେଇଥିବା ଚୁନ୍ନିରେ ଆଖି କୋଣରେ ଜକେଇ ଆସୁଥିବା ଲୁହକୁ ପୋଛି ଦେଲା ମିନୁ । 

କିଛି ସମୟର ନୀରବତା । ନିରୋଳା ଘରେ କାନ୍ଥଘଡ଼ି କଣ୍ଟାର ଶବ୍ଦ ପରି ନିଜ ଛାତିର ସ୍ପନ୍ଦନକୁ ଶୁଣି ପାରୁଥାଏ ଶିବୁ । ପାଟିରେ ତାର ଭାଷା ନାହିଁ । ସତେ ଯେମିତି ପଥର ପାଲଟି ଯାଇଛି ଆଜି ସେ । ନିର୍ଲଜ ଲୁହ ବି ଝରୁ ନଥାଏ ଆଖରୁ ତାର ଆଜି ।

ଭାବୁଥାଏ ଶିବୁ । ମିନୁ ସହ ତାର କି ସମ୍ପର୍କ । ସେ କଣ ତା ପ୍ରେମିକା । ବୋଧେ ନା । ବୋଧେ ହଁ । ପିଲାଦିନରୁ ସମ୍ପର୍କ, ଚିହ୍ନା ପରିଚୟ । ଏକା ଗାଁ, ଏକା ସ୍କୁଲ । ଖାଲି ଯାହା ଅଲଗା ଅଲଗା ସାହିରେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଘର । ଭଲ ପଢୁଥିଲା ବୋଲି ସ୍କୁଲରେ ସବୁ ସାରଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଥିଲା ଶିବୁ । ବୋଧେ ସାର ମାନଙ୍କ ଏହି ପ୍ରଶଂସା ଯୋଗୁ ମିନୁ ବି ପସନ୍ଦ କରିଥିଲା ତାକୁ । ମିନୁର ବାପା ଥିଲେ ପ୍ରାଥମିକ ସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷକ । ସେ ବି ଭାରି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ଶିବୁକୁ । ସ୍କୁଲ ପରେ କଲେଜ ଓ ଏବେ ଇଂଜିନିୟରିଂ । କଲେଜର ଏଇ ଶେଷ ବର୍ଷରେ ଥିଲା ବେଳେ ଦେଖା ଦେଇଛି ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଅର୍ଥନୈତିକ ମାନ୍ଦାବସ୍ଥା (recession) । କଲେଜକୁ କ୍ୟାମ୍ପସ ଆସିନି ଏ ବର୍ଷ । ଅନିଶ୍ଚିତ ଭବିଷ୍ୟତ ନେଇ ଶିବୁ ଅନେଇଛି ଶେଷ ସେମିଷ୍ଟର ପରୀକ୍ଷା ପରେ ହାଇଦ୍ରାବାଦ କି ବାଙ୍ଗାଲୋର ଯିବା ପାଇଁ । ଏ ସମୟରେ ଆଉ କିଛି ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବା ତା ସାଧ୍ୟ ବାହାରେ ।

ମିନୁ ସାଧାରଣ ଷ୍ଟାଣ୍ଡାର୍ଡର ଥିଲା । ଗାଁ ପାଖ କଲେଜରେ ଗ୍ରାଜୁଏସନ ସାରି ଘରେ ବସିଛି । ମଝିରେ ମଝିରେ competitive ପରୀକ୍ଷା ସବୁ ଦେଉଛି । ହେଲେ ସଫଳତା ପାଇନି ଏ ଯାଏ । ଏହି ସମୟରେ ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛି । ପିଲାଟି ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଚାକିରୀ କରୁଛି । ଘର ଓ ପରିବାର ଉଭୟ ଭଲ । ପୁଅ ଘର ଲୋକଙ୍କର ମିନୁ ପସନ୍ଦ ହୋଇଛି । କୌଣସି ଯୌତୁକପତ୍ର ଦାବି ରଖି ନାହାନ୍ତି ସେମାନେ । ଅବସର ପ୍ରାପ୍ତ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷକର ଝିଅ ପାଇଁ ଏହାଠାରୁ ଭଲ ପାତ୍ର ମିଳିବା କଷ୍ଟ । ସମସ୍ତେ ରାଜି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ମିନୁର ମତ ପଚାରିଲା ବେଳେ ସେ ମୌନ ସମ୍ମତ୍ତି ଦେଇଛି । ଘର ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ବୋଝ ହେବାକୁ ଆଉ ଚାହୁଁନି ସିଏ । ତାର ବି ଶିବୁ ପରି ଏକା ଅବସ୍ଥା ।

ଦୁଇଦିନ ତଳେ କଲେଜରୁ ଘରକୁ ଆସିଥିଲା ବେଳେ ଶିବୁ ଶୁଣିଲା ଯେ ମିନୁର ବାହାଘର ସ୍ଥିର ହୋଇ ଯାଇଛି । ମୁଣ୍ଡ ଉପରୁ ତାର ଆକାଶଟା ଖସି ପଡିଲା ଯେମିତି । ଦେହର ଗୋଟେ ଅଂଶ କାଟିହୋଇ ଚାଲିଗଲା ଭଳି ଲାଗିଲା ତାକୁ । ଶୁଭାକାଂକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧବୀ ଠାରୁ ଅଧିକ ଥିଲା ମିନୁ । ଶିବୁ ଗାଁକୁ ଆସିଲେ ଯେମିତି ହେଲେ ବି ଆସି ପହଞ୍ଚି ଯାଉଥିଲା ମିନୁ । ହଷ୍ଟେଲକୁ ଗଲାବେଳେ ଚୁଡା ମୁଢି ଧରି ଯିବାକୁ ରାଜି ହୁଏନି ଶିବୁ । ହେଲେ ମିନୁର ଥରେ କହିବାରେ ରାଜି ହୋଇଯାଏ ସେ ।

ମିନୁର ଘର ସହ ଭଲ ସମ୍ପର୍କ ଥାଏ ଶିବୁ ଘର ଲୋକଙ୍କର । ଦୁଇ ଜଣକ ବାପା ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କୁ ବେଶ ସମ୍ମାନ ଦିଅନ୍ତି । ଅନେକ ସମୟରେ କିଛି ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଥିଲେ ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କ ମତାମତ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ।

“ତୁ ପୁଣି କେବେ ଆସିବୁ? ମୋ ବାହାଘରରେ ଆସିବୁ?” କିଛି ସମୟର ନୀରବତାକୁ ଭାଙ୍ଗି ପଚାରିଲା ମିନୁ ।
“ନା । ପୁଣି ସେମିଷ୍ଟର exam ସରିଲେ ଯାଇ ଆସିବି ।” 

ପୁଣି ନୀରବତା । 

“ଶୁଣିଲି ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଚାକିରୀ କରୁଛି ତୋ ବର”, ପଚାରିଲା ଶିବୁ ନିଜକୁ ଟିକେ ସହଜ କରି ।
କିଛି କହିଲା ନାହିଁ ମିନୁ । 

ପଛରୁ ପୁଣି ଶୁଭିଲା ବାବୁର ଡାକ ।
“ ମିନୁ ଦେଈ, ମିନୁ ଦେଈ.. ଆସେ ଜଲଦି । ଘରକୁ ଯିବା”
“ତୁ ଘରେ ବସିଥା.. ମୁଁ ଯାଉଛି ।” ବଡ଼ ପାଟିରେ କହିଲା ମିନୁ ।

ଦୁହେଁ ଉଠି ଛିଡା ହେଲେ । ଟିକେ ଚୁପ ରହି ପଚାରିଲା ମିନୁ, “ଶିବୁ, ଗୋଟେ କଥା ପଚାରିବି । ସତ କହିବୁ?”

“ପଚାରେ । ତୋତେ କଣ କିଛି କଥା ଲୁଚେଇଛି ଆଜିଯାଏ ।”
“ଯଦି ତୋର ଚାକିରୀ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତା, ତୁ କଣ ଆଜି ମୋତେ ଏମିତି ଛାଡିଦେଇ ଚାଲିଯାଇ ଥାଆନ୍ତୁ?”
କିଛି କହି ପାରିଲା ନାହିଁ ଶିବୁ । ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଛାତିରେ ଭିଡିକି ଧରିଲା ମିନୁକୁ । ଛୋଟ ଛୁଆଟେ ପରି କାନ୍ଦି ଉଠିଲା ସେ ।
“ମୁଁ ଜାଣିନି ମିନୁ, ମୁଁ ଜାଣିନି । କେବେ ଭାବି ନଥିଲି ଏତେ ସବୁ । ଘରକୁ ଆସି ହଠାତ କରି ଶୁଣିଲି ତୋ ବାହାଘର କଥା । ଲାଗିଲା ଯେମିତି ତୁ ମୋ ଠାରୁ ବହୁ ଦୁରକୁ ଚାଲି ଯାଉଛୁ । ମୁଁ ଚାହିଁଲେ ବି ରୋକି ପାରୁନି । ହାତ ବଢ଼େଇ ମୁଁ ଧରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ହେଲେ  ମୋ ହାତ ପାଉନି ଆଜି ।”
“ମୋ ଉତ୍ତର ମୁଁ ପାଇଗଲି ଶିବୁ । ଏତିକି ଶୁଣିବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲି । ଏଇ ସାନ୍ତ୍ୱନା ନେଇ ସାରା ଜୀବନ ଜିଇଁଯିବି ଯେ ତୁ ଥିଲୁ ମୋ ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ ଆଉ ମୁଁ ତୋର..”

ପ୍ରେମ କାହାଣୀ କେବେ ଅଧା ହୁଏନି । ଛୋଟ କି ବଡ଼ ହୋଇପାରେ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ । କିନ୍ତୁ ଏହା ସବୁବେଳେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ । ହରାଇବାରେ ବି ଥାଏ ପ୍ରେମ, ପାଇବାରେ ବି ଥାଏ ପ୍ରେମ ।