ନବପଲ୍ଲବ

ହଜି ଯାଇଥିଲା ଫୁଲରୁ ମହକ,
ଶୁଭୁ ତ ନଥିଲା ପକ୍ଷୀ କଳରବ ।
ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଥିଲା ବଂଶୀରୁ ଶବଦ,
କୁଞ୍ଜ ପଡିଥିଲା ହୋଇ ନିରିଜୀବ ।

ବହିଲା ଉଜାଣି ଫେରିଲା ବସନ୍ତ,
ଆସିଛି ମଳୟ ରୋମାଞ୍ଚିତ ଚିତ୍ତ ।
ଫେରିଛି କହ୍ନେଇ ଫେରିଛି ରାଈ,
ଶୁଭେ ବଂଶୀ ସ୍ୱନ ମୂର୍ଛନା ନେଇ ।

ହସୁଛି ଚନ୍ଦ୍ରମା ଫୁଟିଛି କଇଁ
ତଲ୍ଲିନ ସଭିଏଁ ନବ ପରଶ ପାଇ ।
 ଆଜି ପ୍ରକୃତିକୁ ମିଳିଗଲା ତା’ ପ୍ରାଣ ବଲ୍ଲଭ
ଏ ନବ ପଲ୍ଲବ
ରାଗର ଭାବର,
ଆଶାର ଭାଷାର,
ନବପଲ୍ଲବ ।

ଈଶ୍ୱର

ନିଜ ନିଶ୍ଵାସ ନିଜକୁ ଶୁଭୁଥିବ 
ଭାରି ଭାରି,
କଲିଜା ଥରେଇ ଦେଉଥିବ 
ଭୟାନକ ଅନ୍ଧାର,
ଜନ ଗହଳି ଭିତରେ
ଏ ମନଟି ଥିବ
ଏକୁଟିଆ
ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ।

ନିଜ ଉପରୁ ତୁଟୁଥିବା ଭରସା
ଭିତରେ,
ହାତ ଉଠି ଯାଉଥିବ ଶୁନ୍ୟକୁ
ମହାଶୂନ୍ୟକୁ,
ଟିକେ ଆଶ୍ୱାସନାର ଆଶାରେ
ଜଳୁଥିବ ଦୀପଟି
ଦୁକୁଦୁକୁ ହୋଇ ।

ଦିଶେନି ସେତେବେଳେ
କିଏ ରାମ
ଆଉ କିଏ ରହିମ,
କିଏ ମୋ ଠାକୁର
କିଏ ସେ ଅଜାତିଆ ଟାର । 

କୁଟାଖିଅ ପରି
ଅନନ୍ତ ସମୁଦ୍ରରେ
ଭାସୁଥିବ ନିରୀହ ହୃଦୟ,

ଆଖି ଉଠେଇ ଚାହିଁଲେ
ଯିଏ ଦିଶିବ
ସେଇ ମୋ ଭଗବାନ,
ସେଇ ମୋ ଈଶ୍ଵର,
ସେଇ ମକ୍କା ମଦିନା
ସେଇ ଗୁରୁଦ୍ୱାର..  

ଗୀତି କବିତା

     (ଏକ)

ଗାଆଁ ଶୋଇଯାଏ    ଗହନ ନିଦରେ
      ଜହ୍ନ ଉଠେ ଚୁପି ଚୁପି,
ଗୋହିରି ସେପଟୁ    ଶିରି ଶିରି ବାଆ
              (ସତେ)
   ମୋହନ ସାଥିରେ ଗୋପୀ ।

     ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ପ୍ରାୟ ଏଠି,
ଝିଲିମିଲି ହୋଇ    ସହର ଚମକେ
    ରାତି ଲାଗେ ରୂପ କୋଠି..
    ରାତି ଲାଗେ ରୂପ କୋଠି ।

(ଦୁଇ)

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର     ସ୍ୱପ୍ନକୁ ସାଉଣ୍ଟି
     ବେଲୁନ ଭିତରେ ଫୁଙ୍କେ,
ଯନ୍ତ୍ର ମାନବଙ୍କ     ଗହଳି ଭିତରେ
     ନିରୁତା ଆନନ୍ଦ ବିକେ ।

(ତିନି)

               ବିତିଯାଏ ଦିନ,
               ଭରିଯାଏ ଚିହ୍ନ,
କାଲି ଘେରିଥିଲା       ନିଦାଘ ଦାରୁଣ,
ଆଜି ହସେ ସେଠି     ସବୁଜ ଫଗୁଣ ।

 


(ଚାରି)

ଦହକୁଛୁ ତୁ ଜଳନ୍ତା ନିଆଁ ରେ,
           ଦହକୁଛି ମୁଁ ଅଦେଖା ଛୁଆଁ ରେ,
ଜଳିଯାଉ ତୁହି ତା ଦେହ ତାତି ରେ,
           ନିତି ଜଳେ ମୁହିଁ କାହାର ସ୍ମୃତି ରେ ।

(ପାଞ୍ଚ)

ତୁ ଥା ମୁଁ ଯାଉଛି ରୁଷି..

(ଛଅ)

ଶୀତର କାଲୁଆ ସ୍ପର୍ଶ
ଚାରିଆଡେ ଗୁମସୁମ
ଉଦାସିଆ ଚିହ୍ନ ,

ପକ୍ଷୀଙ୍କ କାକଳି
ବଣୁଆ ଫୁଲର ଗନ୍ଧ
ଆନମନା
କ୍ଲାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନ ।

(ସାତ)

।। ଆଶାର ଆକାଶ ।।

ଚାହିଁ ରହିଛି ମୁଁ,
  ତୋ ଫେରିବା ବାଟକୁ
       ଆଶାର ଚାଦର ବୁଣି,

ବହଳିଆ ସ୍ୱପ୍ନ ତୋର,
       ଲୁହ ମୋ ମାମୁଲି
         ତାକୁ ନ ପାରଇ କିଣି,  
         ତାକୁ ନ ପାରଇ କିଣି..

(ଆଠ)

ଲମ୍ବା ଏଇ ପଥ ସାଥୀ
                   ବାଟ ଅଜଣା,
କେବେ ମୁହଁ ଫୁଲାଫୁଲି
                  କେବେ ଆପଣା..